Fobia społeczna należy do grupy zaburzeń lękowych.charakteryzuje się odczuwaniem wszechogarniającego ,praktycznie ciągłego lęku wobec sytuacji towarzyskich, społecznych i zawodowych.

Lęk pojawia się gdy chory jest obserwowany przez innych( np. publiczne przemawianie ,a w skrajnych przypadkach nawet rozmowa ze znajomymi)lub styka się z nieznajomymi (np. uczestniczenie w przyjęciach, uroczystościach, nawiązywanie rozmowy, jedzenie w obecności innych ludzi, a nawet mijanie ich na ulicy.

Lęk ten stanowi zazwyczaj ogromne utrudnienie, ogranicza życie towarzyskie. Często utożsamiany z nieśmiałością bywa bagatelizowany przez rodzinę i bliskich.

Przyczyny fobii są nieznane. Badania sugerują wpływ różnych czynników-od neurobiologicznych po socjologiczne .Uważa się też ,że istotną rolę odgrywają czynniki genetyczne,  a czynniki środowiskowe mogą jedynie sprzyjać ujawnieniu się choroby. Przemawia za tym fakt iż zaburzenie to występuje dwukrotnie częściej u osób spokrewnionych z tym zaburzeniem.

Rozpowszechnienie w populacje, według różnych źródeł sięga od 3 do 8 procent.

Często osobom z tym zaburzeniem towarzysza negatywne myśli na swój temat, częściej twierdzą, że są niezdolni ,niekompetentni nieśmiali. Osoby z lękiem społecznym cechuje często perfekcjonizm, stawiają sobie za cel wykonanie czegoś  idealnie, co często okazuje się niemożliwe. Nawet jeśli osoba z lękiem społecznym odniesie sukces to nie wpłynie to pozytywnie na jej samooceną, wręcz przeciwnie ,twierdzi, że teraz inni będą więcej od niej oczekiwać, a ona poniesie już same porażki.

Głównymi fizycznymi przejawami zaburzenia są psychosomatyczne objawy lęku, w tym charakterystyczne dla fobii społecznej czerwienienie się w sytuacjach ekspozycji społecznej, jąkanie, nagłe parcie na pęcherz. Ponadto nadmierne pocenie się ,łzawienie, kołatanie serca, drżenie kończyn, trudności w oddychaniu, wzrost tętna oraz spadek częstości oddychania wraz ze spłyceniem oddechów.

Często z fobią społeczną współistnieje depresja .Jej natężenie może być różne, od łagodnego charakteryzującego się spadkiem aktywności, łaknienia, nastroju, zaburzeniami snu, po ciężkie postacie depresji z myślami i próbami samobójczymi włącznie..Dlatego leczenie powinno być skojarzone. Najlepsze efekty daje  połączenie farmakoterapii z psychoterapią. Stosuje się tutaj leki przeciwdepresyjne ,które również działają przeciwlękowo. Psychoterapia stosowana w fobii społeczne to najczęściej terapia behawioralno – poznawcza która zajmuje się  trzema składnikami lęku – poznawczym czyli ty co pacjent myśli, fizjologicznym, czyli tym co odczuwa we własnym ciele, behawioralnym czyli tym co robi ,jak się zachowuje. Po zastosowaniu tego rodzaju leczenia 65 procent pacjentów odnotowuje znaczną poprawę.