Agorafobia to dosłownie lęk przed otwartą przestrzenią. Cierpi na nią. Około 7 % kobiet i o połowę mniej mężczyzn.Większość chorujących osób to ludzie młodzi ,między 25, a 40 rokiem życia.Nie leczona prowadzi do wieloletniego występowania objawów i w skrajnych przypadkach doprowadza do całkowitej izolacji chorego,dla którego własne mieszkanie staje się więzieniem.

Najczęściej lęk wywołuje wyjście na dwór,do sklepu,kina,na spacer,samotne podróżowanie środkami komunikacji miejskiej,pociągiem a także każda sytuacja, z której w razie wystąpienia lęku natychmiast nie można się wydostać. Przerażenie mogą wywoływać wszelkie miejsca publiczne i przebywanie w tłumie. Objawy agorafobii występują gdy chory jest zmuszony znaleźć się w sytuacji ,która powoduje lęk,a czasami nawet gdy o niej pomyśli. Dochodzi wówczas do  nagłego ataku panicznego strachu ,którego objawami są: kołatanie serca,suchość w jamie ustnej,drżenie ciała,potrzeba oddania moczu,pocenie się,zawroty głowy,uczucie duszności,ból w klatce piersiowej.Chory może mieć wrażenie ,że znalazł się w sytuacji zagrażającej życiu,że za chwilę umrze.Charakterystyczny jest tzw,lęk przed lękiem. Chory który przeżył atak lęku panicznego,żyje w ciągłym lęku, że atak się powtórzy.

Konsekwencje agorafobii

Konsekwencją występowania tych objawów jest unikanie sytuacji ,które je wywołują.W efekcie chorzy przestają wychodzić z domu,spotykać się ze znajomymi,unikają chodzenia do pracy ,co często prowadzi do jej utraty. Bardzo często rozwijają się objawy depresyjne takie jak obniżenie nastroju,bezsenność,spadek łaknienia. Mogą pojawiać się myśli rezygnację ,a nawet samobójcze.

Przyczyny zaburzenia nie są znane,wiele osób jednak wykazujących powyższe objawy w przeszłości przeżyło sytuacjję traumatyczną taką jak np.rozstanie z bliską osobą,śmierć,ciężka choroba. Istnieje również predyspozycja rodzinna do występowania agorafobii,nie wiadomo jednak czy istotniejszą rolę odgrywają czynniki genetyczne,środowiskowe ,czy wychowawcze.

Leczenie agorafobii

powinno być kompleksowe i obejmować zarówno farmakoterapię jak i psychoterapię,która odgrywa tutaj główną rolę.W  cięższych postaciach choroby stosuje się zarówno leki przeciwdepresyjne jak i przeciwlękowe. Równoległe powinna być prowadzona psychoterapię,która w sposób istotny potrafi zredukować poziom lęku,ponadto oddziaływuje na przyczynę choroby.